در جوامع سنتی ایرانی یک باور سخت بوده در فرخندگی جهات خاصی که نسبت به آن ساختمان جهت میگرفت. هشت جهت در باورهای ایرانی با “دروازه هایی به سمت آسمان” (اردلان و بختیار، 1979) مرتبط است. به عبارت دیگر از نظر سازنده های سنتی هر جهت از خود پرتویی ساطع میکند که کیفیت خاصی از انرژی و یا ” در اصطلاحات اسلامی “Barkah به آن گفته می شده است که بر انسان تاثیر می گذارد و باعث افزایش و یا از بین رفتن سلامت انسان می شده است. بنابراین هر جهت با یک رنگ خاص همراه بود که فرخنده و یا شوم در نظر گرفته میشده.
همچنین اعتقاد بر این بود که درب ورودی، به خصوص در ورودی اصلی، باید به سمت جهت فرخنده باز شود. این باور در ایران باستان توسط زرتشتیان انجام می شد، پس از اسلام نیز ادامه داشت(آیت اللهی و حق شناس، 2003؛ مینورسکی، 1971). بنابراین خانه های سنتی در دوره اسلامی، تا زمان ظهور دوره پهلوی، به طور گسترده ای بر اساس الگوی مشابه ساخته شده اند.
در واستو پروشاطبقه بندی جهات فرخنده و شوم اساسا بر دانش اشعه های خورشید و قطب های مغناطیسی سیاره زمین، علاوه بر اعتقادات مذهبی و فرهنگی است. بنابراین چهار جهت شمال شرق، شمال، شرق و شمال غرب فرخنده و جنوب خنثی و جنوبی، غرب و جنوب غرب شوم در نظر گرفته میشده چرا که آنها جذب طیف گسترده ای از اشعه ماوراء بنفش مخرب در بعد از ظهر را دارند.
در ایران، پس از اسلام، جهت جنوب غربی به طور ناگهانی فرخنده شد، بخاطر کعبه که مردم به سمت آن نماز خود را هر روز میخواندند. بنابراین یک درگیری بین اعتقادات قبلی و آموزه جدید ظاهر شد. به عنوان یک واقعیت، جنوب غربی (جهت کعبه مقدس) به این رده از جهت فرخنده در ایران ، که بیشتر بر اساس ارزش های دینی و فرهنگی بعد از اسلام بود، اضافه شد. .(گودرز و فاضلی،2014)